Naracoorte

Donderdag 16 februari: Via de binnenlanden door de graanschuren van Australie gereden. De TomTom had een voorkeur voor smalle weggetjes met een enkele geasfalteerde rijstrook in het midden en grind/zandstroken aan de zijkanten. Gelukkig slechts af en toe een tegenligger, in dat geval ontstonden er zulke stofwolken, dat je even niets meer zag. Er zijn hier meer dwarsverbindingen dan in NSW, vermoedelijk vanwege de landbouwactiviteiten, maar ook omdat het land vlakker is. Uitgestrekte landerijen, vooral veel graanvelden, die al geoogst zijn, hier en daar koeien en schapen en af en toe lama's tussen de schapen. Er wordt hier veel wol geproduceerd en verwerkt. Ook een paar meertjes gezien, waar bomen in groeien, die kennelijk goed tegen natte voeten kunnen.

Soms kom je hier op het platteland een schooltje tegen, dat maar uit 1 lokaal bestaat.

Ze zijn hier best praktisch. Zo zagen we een boer, die in zijn truck schapen naar een andere wei dreef. De hond bleef lekker in de laadbak zitten.

Dichterbij Naracourte grote wijngaarden, de oudste wijngaarden van Australie. Deze zijn aangelegd door Fransen in de 19e eeuw. Ze vonden, dat dit gebied op Frankrijk leek, dus wel geschikt zou zijn voor wijnbouw.

We zitten weer in een  huisje van Big4. Prima, maar zou er niet aan moeten denken dat we ook nog 4 kids in de stapelbedden moesten stoppen. Hoe die Australiërs dat doen?

Wat ons is opgevallen in veel plaatsjes is de belangrijke bijdrage aan de gemeenschap, die wordt geleverd door Lions- en Rotaryclubs, bijvoorbeeld in de vorm van de aanleg van parken, botanische tuinen, Aboriginal centra e.d. Natuurlijk laten ze dat via bordjes ook wel weten.

Weer lekker gegeten in een ouderwets ogend hotel, tegenover een grote "drive thru bottle shop". Ook dat is een fenomeen hier. Alcohol kun je alleen in een Bottle Shop kopen, wijn eventueel ook in een Winery. Het liefst blijven ze in de auto zitten, terwijl het bier wordt ingeladen.

Vrijdag 17 februari: De dag begonnen met een scharreleitje van een soort, waarbij er minder dan 4 hennen per hectare worden gehouden volgens de verpakking. Kom daar maar eens om in Nederland. Nog een wonder dat ze de eieren weten te vinden.

Een bezoek gebracht aan de Victoria Fossil Cave van Naracourte. Een werelderfgoed site. Dit is een deel van de ruim 4 kilometer aan kalksteengrotten, die hier veelal verborgen liggen onder zandduinen. In deze grot zijn in de loop van duizenden jaren, een groot aantal beenderen van dieren terecht gekomen, sommige van dieren,  die uitgestorven zijn, zoals de Australische tijger en de Tasmaanse Duivel, die alleen nog in Tasmanië voorkomt en van hele grote buideldieren, waaronder er 1 was met het lijf van een kangoeroe en een kop, die lijkt op een koala. Verder in de grotten veel zichtbare fossielen van schelpen, waar de kalksteen uit opgebouwd is, uiteraard stalagmieten en stalactieten, die ontstaan door het oplossen van kalksteen in regenwater, dat via scheurtjes in het gesteente naar beneden lekt en dat in de grot weer uitkristalliseert.

Na het bezoek aan de grot hebben we nog wat gewandeld in het Naracourte Caves National Park. Maria heeft nog een soort leguaanachtige hagedis gezien  en twee -waaronder een hele grote - Kangoeroes, terwijl Ton slechts een van de Kangoeroes zag wegrennen. Echte natuurmensen zien altijd het meeste. Wat ze hier ook toepassen, is het gecontroleerd platbranden van stukken bos om de hoeveelheid brandbaar materiaal te beperken en om het bos en de onderbegroeing zich te laten vernieuwen. Dit platbranden werd ook al toegepast door de Aboriginals.