Apollo Bay, Port Fairy

Vrijdag 10 februari: Vertrokken uit Melbourne. Vlak buiten de stad is het landschap wat saai en vlak. Tot ver na Melbourne zien we huizenbouwprojecten vlak naast de snelweg, gek in zo'n groot land. Zodra we de Great Ocean Road oprijden wordt het landschap een stuk interessanter. Heuvelachtiger, druiventeelt, paarden in de wei en veel meer bosschages. Kleine chocoladefabriekjes lijken ook hier populair te zijn.

Bij het dorp Anglesea, gelegen aan een mooie baai, staat een bord  "Refugees welcome". Kennelijk speelt hier ook de discussie over vluchtelingen en het restrictieve beleid van de Australië. Bij Ayres Inlet een korte wandeling gemaakt naar de witte vuurtoren, die al vanaf 1891 dienst doet. Vuurtorens spelen een grote rol in de maritieme geschiedenis van Australië. Vroeger zijn er veel schepen te pletter gevaren op de rotsen. De wind is grillig en het kan nogal tekeer gaan op de oceaan. Er zijn heel wat geromantiseerde boeken geschreven en films gemaakt over vuurtorens en hun bewoners.

De houten boog met de tekst " Great Ocean Road" die over de weg is aangebracht, herinnert aan de mannen die in de jaren 20 de weg hebben aangelegd. Voor een groot deel waren dat teruggekeerde soldaten, die de slagvelden van de eerste wereldoorlog in Europa hadden overleefd. Hier wordt blijkens de informatie in het herdenkingscentrum in Lorne veel aandacht aan besteed. De weg was een soort werkverschaffingsproject, maar tegelijk een zware fysieke- maar ook psychische  belasting (er werd dynamiet gebruikt) voor de veelal getraumatiseerde voormalige soldaten, die zich een weg moesten banen langs de rotsachtige kust, met beperkte hulpmiddelen. Vlak voorbij Kennett River, dat bekend is om zijn koala's, zagen we vlakbij de weg 2 koala's in een boom zitten.

Apollo Bay is een levendig vakantieplaatsje aan een prachtige baai met dito strand. Alle stranden hier zijn voor onze begrippen zeer rustig. Na een stevige strandwandeling hebben we matig gegeten bij een Grieks restaurant. De Griek in Terneuzen is stukken beter.

Zaterdag 11 februari: een lange wandeling gemaakt langs het Great Ocean wandelpad en langs het strand. Op het strand bijzondere rotsen, waarbij het lijkt alsof de lava gisteren is gestold en soms, of iemand er tijdens het stollingsproces aan heeft zitten boetseren. Laat in de middag voor het eerst een paar uurtjes aan het strand gelegen, waarbij Ton een poging tot snorkelen heeft gedaan.

Zondag 12  februari: Vrij snel nadat we Appollo Bay verlaten hebben, komen we door het regenwoud van Cape Otway, dat weer zeer dicht begroeid is. Nu het regent snap je ook echt, dat het een regenwoud is. Hier 5 koala's gespot. Blijft leuk! Korte wandeling gemaakt bij het Cape Otway Lightstation, het zuidelijkste puntje van Australië. Hier is in 1940 een Amerikaans vrachtschip op een Duitse mijn gelopen. Wat die Duitsers toen hier helemaal uitspookten weten we niet.

We hebben onze weg vervolgt op de Great Ocean Road. Onze volgende stop was bij de 12 Apostelen. Dit zijn grote rotspunten die in de zee uitsteken. Extra indrukwekkend omdat het stormde en er hoge golven tegenaan sloegen. Lastig om een foto te maken, want de telefoon waaide bijna uit je handen. 

Een nog mooier uitkijkpunt is vlak voorbij Port Campbell "The Arche" en even later "The London Bridge". Prachtig om te zien, ook door de hoge golven.

Aangekomen bij ons vakantiehuis, bleek dat we een tweepersoonsbed hadden, 4 stapelbedden, maar geen badkamer. Die stond buiten en moest je met de buren delen. Gelukkig konden we, door wat bij te betalen, een prima huisje krijgen met badkamer. Port Fairy is een aardig kustplaatsje. In een toeristische folder roemt men de prachtige boetiekjes met bijzondere kledingmerken. Was een beetje hilarisch, want in de meeste kleding, die ze aanboden, wil je nog niet dood gevonden worden. Er is een jazz festival in Port Fairy, 3 bands of zo, gezellige drukte.  Matig gegeten, maar daarna nog een prachtige wandeling gemaakt over het Griffith Island. Dit eiland is genoemd naar John Griffith, die hier de walvisindustrie opstartte. Hier zit een kleine kolonie donkere wallabies, die we helaas niet gezien hebben en hier broeden de shearwatervogels, ook niet gezien, want het was nog te vroeg in de avond. Deze vogels nestelen hier van september tot maart in holletjes onder de grond. Afwisselende wandeling door de duinen, langs rotsen, over het strand en langs de vuurtoren. Nu weten we overigens ook hoe die prachtige grote vogels in Sydney heten n.l. Australische Ibissen.

Maandag 13 februari: Een wandeling gemaakt langs de werf en de baai van Port Fairy. Zowel langs de rivier als langs de baai staan mooie vakantiehuizen. Bij het bureau voor toerisme nog een folder gehaald met een wandeling langs historische huizen. De vrijwilliger, een Ier van een jaartje of 80, moest er een beetje bij lachen en zei dat "historisch" hier een andere betekenis heeft dan in Europa. In het centrum van Port Fairy staan relatief veel negentiende-eeuwse huizen, gebouwd in verschillende stijlen en met gebruik van diverse materialen. In de eerste helft van de 19e eeuw is Port Fairy ontwikkeld als een plek waar walvissen werden geharpoeneerd en verwerkt. Tegen 1850 waren er zoveel walvissen gedood, dat ze hier niet meer werden aangetroffen. Veel grond in dit plaatsje is halverwege de 19e eeuw voor een habbekrats  gekocht door een Ier, met de verplichting een stadje te ontwikkelen. Hij verhuurde de grond aan mensen die daar een huis wilden bouwen. Omdat iedereen geld aan hem moest betalen, was hij natuurlijk niet zo geliefd. Oorspronkelijk heette het stadje Belfast. Via een petitie in 1887 hebben de bewoners de naam verandert in Port Fairy. Dat is de naam van een schip dat hier in 1828 voor anker ging.