Launceston, Bicheno en Lindisfarne

Zaterdag 4 februari: Vertrokken naar Launceston, afstand 244 kilometer. Ongeveer halverwege gestopt bij Cradle Mountain National Park, een van de mooiste natuurparken in Tasmanië. Met de pendelbus naar het beginpunt van de wandelroutes gegaan. Een mooie wandeling gemaakt over een knuppelpad door een hoogveengebied. Prachtig uitzicht op Cradle Mountain.

We kwamen vrij laat aan in Launceston. Het lijkt een aardige plaats, maar we hadden onvoldoende tijd om het stadje uitgebreid te bekijken.

Zondag 5 februari:  Gestart met een wandeling door de Cataract Gorge van Launceston. De Tasmaanse tijger zwierf hier in het verleden rond, maar is helaas uitgestorven door bejaging door de Europese immigranten. De gorge ligt vlak bij de woonwijken van Launceston en wordt sinds het begin van de 20e eeuw veel bezocht. Door de gorge loopt de South Esk River, die uitkomt in de Tamar River.

Na de wandeling door de gorge zijn we naar het noorden gereden naar Beauty Point, langs de wijnroute. Aanvankelijk waren we niet zo enthousiast over de Tasmaanse wijn, maar inmiddels hebben we heerlijke Tasmaanse Pinot Gris en Pinot Noir ontdekt.

Van Beauty Point zijn we naar Bicheno gereden, een afstand van 204 kilometer. Onderweg, goede timing, hebben we de dagelijkse regenbui gehad, Tasmanië is niet voor niets zo groen. De temperatuur veranderde vervolgens in een uur tijd van 17 graden naar 29 graden. Heuvelachtig weidelandschap, afgewisseld met bossen en bergen in de verte, die door de bijzondere lichtval soms blauw lijken. Prachtige wolkenluchten en bij Bicheno was het heel zonnig en kleurde de zee azuurblauw, als in de toeristenfolders. 

In Bicheno een wandeling over een voetpad langs de zee gemaakt. Bramen geplukt en daarbij goed opgelet op eventuele slangen ( gelukkig alleen nog maar hagedissen gezien). De kust is hier grotendeels rotsachtig, met een beperkt strand.  De dag perfect afgesloten in een prima visrestaurant met uitzicht op de baai.

Maandag 6 februari: Allereerst hebben we het blow hole van Bicheno bekeken, een gat in de rotsen, waar, als de golven de kust raken, het zeewater uit omhoog spuit.

Daarna ons laatste natuurpark in Tasmanië bezocht, Freycinet. Toen de eerste Europeanen hier 200 jaar geleden arriveerden was hun eerste instinct te overleven en de natuur te temmen en te exploiteren. Tegenwoordig wordt hier anders naar gekeken en doet men zijn best de natuur te beschermen en te behouden voor toekomstige generaties.  Freycinet wordt gezien als een spectaculair voorbeeld van geweldige natuur, zowel wat betreft dieren en planten als de geologie, met indrukwekkende granieten rotspartijen. Freycinet ligt vlakbij het plaatsje Coles Bay, dat al meer dan 100 jaar een toeristenplaatsje is. Vroeger was het alleen per boot bereikbaar. Veel namen in de buurt hebben te maken met de eerste ontmoetingen tussen Europeanen en Aboriginals, bijvoorbeeld Friendly Beach dat refereert aan een vriendelijke eerste ontmoeting met Aboriginals. 

We zijn omhoog geklommen naar het Wine Glass Bay uitkijkpunt, vanwaar je uitkijkt op de azuurblauwe baai met een bijna wit strand.

Na Freycinet een stuk teruggereden om op de kunstroute naar Hobart te komen. Veel wijngaarden en gelegenheden waar je wijn kunt proeven. Vaak kun je er dan ook iets eten. Zo hebben we vandaag geluncht bij een wijnboer op een prachtige locatie die "Devil's Corner" heet. Lekkere verse vis, mosselen en oesters, die op een snackbarachtige manier worden aangeboden op plastic borden en met plastic bestek. De combinatie wijn proeven en oesters eten is hier heel populair.

Onderweg kom je af en toe verwaarloosde boerderijtjes tegen, waar hillbillies wonen, met een enorme puinhoop rond het huis. We durven er geen foto's van te maken. Zeer veel huizen zijn overigens van hout en hebben daken van golfplaten.

Vanavond overnachten we voor de 2e keer in een B&B, Orana House in Lindisfarne een voorstadje van Hobart, vlakbij het vliegveld. Morgenochtend vliegen we terug naar Melbourne. Tasmanië was een zeer bijzondere ervaring.